Przy pomiarze ciśnienia względnego (również ciśnienia manometrycznego) wartością odniesienia jest wartość ciśnienia atmosferycznego pamb. Ciśnienie otoczenia jest odejmowane od mierzonego ciśnienia. Odbywa się to automatycznie poprzez kompensację ciśnienia względnego.
Ogólnie rzecz biorąc, kompensacja ciśnienia względnego zwykle realizowana jest poprzez przepust lub otwór, przez który ciśnienie atmosferyczne może dostać się za membranę czujnika. Ciśnienie otoczenia działa wówczas na nią z obu stron i tym samym wyrównuje się. Mierzone tutaj jest tylko ciśnienie po stronie procesu, w odniesieniu do ciśnienia otoczenia – punktu zerowego.
Około 90 % wszystkich aplikacji dotyczy pomiarów ciśnienia względnego. Zwykle najbardziej istotna jest zależność ciśnienia procesowego od ciśnienia otoczenia.
Tak więc, na przykład, w hydrostatycznym wskaźniku poziomu bez kompensacji ciśnienia względnego, zmienne ciśnienie atmosferyczne prowadziłoby do nieprawidłowych wskazań. Przy zwykłych odchyleniach rzędu ±20 mbar, mierzony poziom zmieniałby się o około ±20 cm w przypadku wody.
Typowym przykładem jest ciśnienie w oponach: opona samochodowa wypełniona jest powietrzem o ciśnieniu względnym 2,5 barrel, zgodnie ze specyfikacją producenta. Ciśnienie bezwzględne w oponie wynosi zatem ok. 3,5 barabs.
Podróżując samochodem w terenie górzystym na wysokości 3000 m n.p.m. ciśnienie atmosferyczne wynosi tylko ok. 0,7 barabs. Opona rozszerza się, a jej powierzchnia styku zmniejsza się. Ciśnienie względne w oponie wynosi wówczas 2,8 barrel i należałoby je zwiększyć. Ciśnienie bezwzględne natomiast pozostaje bez zmian na poziomie 3,5 barabs.
Jak już wyżej wspomniano, skala ciśnienia względnego nie ma stałego punktu zerowego; zawsze odnosi się do aktualnego ciśnienia atmosferycznego. Z technicznego punktu widzenia ciśnienie względne jest różnicą ciśnień, ponieważ odczyt pomiarowy zawsze odzwierciedla różnicę pomiędzy dwoma wartościami ciśnienia.
